membraam

Een aanhoudend zacht sijpelend geluid uit de stortbak vormde een hinderlijke interruptie in mijn voortkabbelende leventje. Bleef de vlotter hangen? Nee. Wat dan? Ik vrees een terra incognita. Eerst maar de voor de hand liggende strategie: negeren, dan gaat het vanzelf over. Werkt altijd bij vage buikklachten en lichte hoofdpijn. Maar dit bleek andere koek. Tja, wat moet je dan als kersverse weduwe. Het zich aandienende probleem leek zich toch al snel te categoriseren als een Hans-ding. Maar ja, geen Hans meer, dus zou het nu mijn ding moeten worden, vond ik. Na drie dagen de zich tergend langzaam vullende stortbak genegeerd te hebben, stiekem hopend op het zelfhelend vermogen ervan, besefte ik dat ik genadeloos op mijn eigen probleemoplossende kwaliteiten werd teruggeworpen. Tijd voor actie dus. Het verwijderen van het dekstel bleek al iets voor ingewijden te zijn; rukken en vloeken hielp niet, maar de buurman met zijn waterpomptang goddank wel. In no time legde hij de ingewikkelde ingewanden van de stortbak bloot, en doorzag hij de logica ervan. Een klein ding in het grotere ding (let op het jargon van de niet ingewijde) bleek defect, maar kon niet apart verwijderd worden, wat me bij voorbaat al woest maakte over zoveel verspilling van materiaal als ik het weer werkend wilde hebben. Overtuigd dat de hele bedrijfstak er ook op uit was om mij als onwetende consument een poot uit te draaien, toog ik met het omvangrijke geval in mijn fietstas naar de speciaalzaak in gas en waterfittingen, en winkel aan de Hobbemakade met een etalage die een verleidelijke uitstalling toont van kachelpijpen en blinkende kranen. Toen ik, terwijl ik het probleem uitlegde, de druipende ingewanden van mijn stortbak op de toonbank legde, keek de man mij met een mengeling van meewarigheid en gelatenheid aan. Zuchtend opende hij een laatje, haalde er een minuscuul rubber dingetje uit en zette dat, met de vingervlugheid van een Hans Klok, in het grote ding. ‘Alstublieft’ zei hij, ‘een nieuw membraampje. Dat is dan 4,50’. Op de terugweg hoorde ik Hans vanaf zijn wolk zeggen: goed gedaan, meissie!.